Naderende eindes…. 2-2011

31 Jan. 11

Hallo lieve iedereen,

Met het eind van deze maand komt er een –bijna- eind aan wat zaken meer.

Kids Corner;
De grote vakantie van de kinderen die op 24 November begon loopt nu dan toch op zijn eindje...de komende maandag- 7 februari - begint het hele circus weer... Dan komt er een eind aan relax opstaan, eens een badje overslaan en moet alles spot-on-time.
De kinderschare heeft er gemixed zin in... de vakantie heeft wel lang genoeg geduurd maar het feit dat ze op de nieuwe school eerst door een periode van ‘mzungu gedoe’ heen moeten maakt ze wat gereserveerd.

‘Mzungu’ is het woord voor ‘wit mens’, wat helaas op de kinderen net zo hard word toegepast als op mij terwijl er mijns inziens een behoorlijk kleur verschil tussen ons is. Maar goed... de ugandeese bevolking is uitgekient precies op het benadrukken van verschillen niet naar het zoeken van overeenkomsten... (dat zie ik met ‘mijn’ gehandicapte kinderen ook maar al te goed, of in hoe ugandezen maar van een andere tribal groep benaderd/behandeld worden – dus daarin zit wat comfort... het is een algemeen trekje onder de goegemeente). Met name het haar van de kinderen zal weer door 300 tot 400 andere kinderjes onderzocht willen worden op de speelplaats – iets waar die van mij niet vrolijk van worden. ‘Stomme vragen’ beantwoorden –zoals Kemba het omschrijft- is ook niet favoriet (waarom is jouw moeder wit, waarom woont ze hier etc).

Ik heb al wel met het schoolhoofd gesproken dat ik graag zou zien dat de staff in de eerste weken een beetje bedacht is op dit effect en wat het met de kinderen doet. Met name met het ‘sport-moment’ (wanneer de hele school tegelijk op het gras is en verdeeld is in ‘huizen’ met een representatie van laagste tot hoogste klas) kan de attentie en physieke aandacht nogalleens te veel zijn (wat resulteerd in weigering om mee te gaan naar het sportveld). Deze week zal ik ook met de nieuwe klas docenten spreken, en ze een beetje opwarmen voor wat er komt.
Met de kids heb ik het er regelmatig met de kids over ... dat ze waarschijnlijk toch wel een beetje geduld moeten hebben, maar alles wat er gebeurd tegen mammy kunnen zeggen. Ik kan verder alleen maar hopen dat we ‘het mzungu gedoe’ snel kunnen reduceren annex elimineren en de kids gewoon fijn naar school kunnen en nieuwe vriendjes maken.

Naats Nukken:
Met het eind van de vakantie komt er voor mij ook een eind aan de noodzaak het huis uit te gaan om werkgerelateerd type werk te kunnen doen. Gedurende de afgelopen 10wkn heb ik 6wkn iedere ochtend bij de buren in de (prachtige) tuinen gezeten... met computer, en foonmodem ... om zo een beetje bij te blijven met het werk voor ‘Silent Voices’. Ik zal de tuinen missen, en het buiten in de schaduw zitten. Maar niet het gesleur met de computer, en mappen en papieren waarvan je er altijd eentje vergeten blijkt te hebben. Gewoon weer thuis kunnen zitten lijkt me fijn.

We naderen nu ook met rasse schreden het einde van de zwangerschap... ik weet van gelijkgestemden in het nederlandse domein dat daar met ‘veertig weken’ gerekend word... daar doe ik echter niet aan... duurt me te lang... 40 is te veel... dus tel ik eerst 7maanden op en dan 10wkn af... tellen onder de tien dat kan ik aan. En het aftellen is begonnen! Nog 10wkn en dan vormt de huidige enorme bult en balast aan de voorkant van’t lijf weer een prachtig nieuw kindje...

Ik katagoriseer deze zwangerschap nog steeds als ‘de vriendelijkste’ al hoewel ik 10wkn pijn in mijn heupen, slecht slapen, en een brandende maag hebben toch wel lang vind. Als het kon zou ik ook graag de vloer ophogen tot heuphoogte... de vloer is nu zoooo ver... en wat anders nooit zo opvalt maar nu des te meer... alles, maar dan ook alles gebeurt op-de-vloer waar ik zo moeilijk nog heen kan. Noela poept en plast er, het speelgoed ligt er, de aardappelen vallen daar, de kopjes thee eindigen daar, de auto sleutels moeten van daar komen, het snoertje voor de tv ligt daar... eindeloos eindeloos...Een miljoen keer per dag vraag ik de kinderen om even dit-of-dat voor me op te rapen/aan te geven... en een duizend keer per dag doe ik het zelf... en dan protesteerd de rug... die rug heeft me met Noela en dusdanige pijnlijke ‘eindtijd’ gegeven dat ea als een nachtmerrie boven mijn hoofd hangt en ik superdesuper voorzichtig ben dat ik bij deze zwangerschap tot het einde op de been blijf. Bukken, tillen en de reis van en naar de vloer zijn dus verboden terrein. Een voordeel is dat in deze ‘eindtijd’ ik niet met 3kinders de halve wereld ben overgereist en gewoon water op de taps heb en dus niet permanent auto rijd om water te verzamelen en met zware 20ltr jerry cannen in de weer ben.
Ik heb me ook voorgenomen om als de kinderen volgende week naar school zijn ergens een uur per dag plat te gaan en ‘de bult’ naast me neer te leggen in plaats van rond te dragen... op die manier hoop ik het tot een goed eind te brengen deze keer.

Werk Woobles:
Met mijn werk gaat er goed –erg goed – en toch maak ik me momenteel zorgen. ‘Silent Voices’ – de ouder groep voor ouders van de Dove kinderen – is since 7 januari een ‘nationale organisatie’. Omdat bushenyi district in eens in 5ven gehakt werd hadden wij ineens niet meer de juiste legale structuur. Die hebben we nu weer wel en dat is een hele stap voorwaards. De programmas en donors die we hadden hebben geduld met ons gehad en zijn er ook nog steeds dus we staan aan het begin van een mooi jaar. Het enige dat tegenzit en mij helaas hard raakt is dat ‘salaris’...

Toen ik vorig jaar bij het district weg ging gaf ik het een jaar... dat jaar is voorbij en er zit nog steeds geen salaris in/ of aan te komen... en ik vind dat lastig worden... als ik dan zie hoe aan het begin van t jaar de schoolfees betaald moeten, de kinderen schoenen en uniformen nodig hebben, de grote boodschappen gedaan moeten, de melkman betaald moet etc etc... dan voel ik me niet fijn. Hoe ik dit prachtwerk nou toch aan een salaris gekoppeld krijg?? De donor wereld heeft een pesthekel aan ‘salaris kosten’, dat is in hun ogen verspild geld en staat altijd boven aan de lijst van ‘zaken die we niet vergoeden’.... maar hoe ik dit werk blijf doen zonder salaris, en waaranders een salaris van te genereren is mij momenteel een raadsel en soms vraag ik me af of het eerlijk is naar Gordon die nu voor het hele financiele plaatje verantwoordelijk is. Een dilema dus, waar ik nog niet uit ben.

Gordon’s Goodies:
Gordon...die werkt hard. Hij is goed ingewerkt nu in zijn nieuwe positie als ‘Town Clerk’. Het is hard werk maar hij vind het leuk. Hij zegt dat ie nu veel dichter bij de mensen staat en veel rechtstreekser actuele problemen kan aanpakken en dat dat bevredigend werkt. Deze week is ie op training voor de hele week aan de andere kant des lands (en dat is hier ver), in ‘management of town councils’.
Het guesthouse doet het ook goed – als vanouds – ik heb er de laatste tijd niet veel van gehoord dus ik concludeer dat dat zijn gangetje gaat.

Ok... hiermee komt er ook een eind aan dit bericht. Over een week of wat zal ik zeker laten weten hoe het de kinderen vergaat op de nieuwe school, en hoe hoog de vloer al is.

Lieve groet,

Naat en Co.
Nathalie.uganda@yahoo.com
00256-772-665607.