2006-7

Hallo Iedereen:
Gelukkig kon ik met het vorige schrijven, zelf niet weten hoeveel veel optimistisch ik was... Gelukkig wist ik toen niet wat de nabije toekomst in petto had... Ik dacht dat Hansje ziek was en weer beter – einde verhaal... doch het bleek het begin van een lange reeks tegenslagen waar we langzaamaan van aan’t herstellen zijn...


Kids Korner:
Op de dag dat ik Hansje uit het ziekenhuis thuisbracht, wist ik dat er met Kemba iets mis was. Toch bleek voor haar een malaria-test negatief. De volgende dag bleek ze een ongelovelijke verkoudheid te hebben opgelopen dus ik dacht dat daar de koorts dan blijkbaar vandaan was gekomen. Toch was ik de dag daarna niet te vreden en stuurde ik Gordon wederom met Kemba voor een tes: negatief – ik was te bezorgt?! Hansje was tenslotte nog niet beter... het duurde nog een dag voordat Kemba begon overtegeven en aan de diarree ging... dus Gordon met alles wat te testen was naar t lab – wat blijkt... heeft ze eenvoudig rondwormen... (terwijl ze wel de-worming medicatie krijgt). Ondertussen was Kembaas verkoudheid overgesprongen op ons malaria-lijdend Hansje dus die was ook weer aan t koorsten. Kemba reageerde goed op de deworming medicatie, maar de verkoudheid was een langdurige. Ondertussen kreeg hansje een blaar in zijn mond, dus mocht ik met hem weer een ritje ziekenhuis om te checken wat dat was. Ongelukkigerwijs reageerde hij in het geheel niet op de voorgeschreven medicijnen en zaten we drie dagen later met een jongetje dat meer blaar dan mond had. Op het dieptepunt daarvan kon ik niet anders meer dan toegeven aan de ‘locale medicatie’: een soort ‘mondwas’ met tomaten en zout en dan maar boenen totdat het bloed.... tja, dat kon ik toch echt niet zelf dus daarvoor mocht Gordon met Hansje op en neer naar iemand in town die dat wel voor me zou doen... en inderdaad, na drie dagen ‘torture threatment’ was het hele verhaal terug gebracht tot de ene blaar in het midden die tot op heden nag de tijd neemt om te genezen.

Terwijl allebei de kinderen druk bezig waren ziek te zijn (kemba veranderd gedragsmatig in een waar Monster als ze zich niet lekker voelt!!), en ik al nachten lang in de weer was met medicijnen, afkoelen van koorsten etc besloten beide huisgirls problemen te veroorzaken. De buren hadden een aantal tijdelijke farmwerkers ingehuurd waarvan 1 bedacht dat het meer lukeratief was om de huisraad van de buren te stelen dan het eigenlijke werk te doen... Uiteraard werd deze jongeman onmiddelijk weggestuurd... om 3 dagen later terug gevonden te worden in de kamers van mijn housegirls... Uiteraard was er voor mij geen andere keus dan beide dames per direct naar huis te sturen.

Daarmee belandden – de dag voor pasen - we in een tamelijk hopeloze situatie: twee zieke kinderen en geen hulp in de huishouding. Tja... en dan staan er hier niet ineens een wasmachine, stofzuigers, en andere technische hulpmiddelen om dingen nog enigzins in banen te lijden.
Er zat voor mij (twee weken lang) niets anders op dan om 4uur smorgens uit mijn bed te rennen, om tussen 4 en 7 de afwas, badkamer, vloeren, (hand)was, en 1000 andere dingen te doen. Dan van 7 tot de kids wakker worden besteedde ik aan het klaarzetten van eten zover als dat mogelijk is.
Vanaf het moment dat de kids wakker zijn was ik er voor hun – ziek als ze waren. Hansje kruipt nu fullspeed, en trekt zich aan vanalles op dus die heeft momenteel erg intensief toezicht nodig om niet op zijn beblaarde bekkie te vallen!
En dan heb je het lastig genoeg als je met twee jengelende koortskindertjes toch ergens het houtskool aan moet krijgen om voor middageten te zorgen...

Om de zaak nog wat lastiger te maken heeft de electriciteits levering zich gereduceerd tot 2uur per 48uur, dus die fijne cooker die ik maanden geleden kado gaf aan me zelf staat er goed voor spek en bonen bij. Bij overmaat van ramp kregen we indezelfde periode ook twee keer een stop op de water toevoer (reden ombekent). Die dagen dacht ik dat ik zou gaan gillen.

Ondertussen was Gordon druk bezig met zijn vertrek naar Nederland, in welk process hij mijn sleutels kwijtraakte. De situatie werd er niet beter op: 2 kinderen ziek, geen housegirls, geen power, geen water, sleutels kwijt...

Dan denk je dat het niet ergen kan.... maar dat kon het helaas wel. Ik stond namelijk voor het voldongen feit dat ik ondanks alles de eerste training van dit jaars donor programme moest draaien.
‘Gelukkig’ had iemand wel een meisje voor mij- ze sprak geen engels maar kon dan toch op zijn minst water halen, de was doen en de vuren aan de gang krijgen... Helaas helaas, het is (waarschijnlijk) dit meisje die aan de hele situatie nog een dramatisch element toevoegde: ze ging er met een deel van het geld voor de training vandoor (200euro!!)....En ze deed dat op de vooravond van Gordon’s vertrek!!

Dus... op het dieptje punt hadden wij: 2 zieke kinders, geen huisgirls, geen power, geen water, geen sleutels, geen geld, en geen man/pappy meer....
En als Mammy... heb je geen andere keus dan ‘gewoon doorgaan’... de kinderen zijn tenslotte daar en die kun je niet een paar dagen aan de wilgen hangen, en vragen een paar dagen niet te eten, en de nacht door te slapen...

Bovenstaand diepte punt is zo’n dag of 12 geleden. Met de strategie van ‘Adem in en stik niet’, en veel hulproepen voor nieuwe housegirls over de telefoon heb ik nu voor het eerst sinds 2 april weereens de kans gevonden om te typen (op een kantoor met generator – want geen power... dan wachten op de wonderbaarlijke 2uur power morgen en dan zal ik e.a versturen...).

Ik heb sinse gisteren weer twee meiden (de een doet het huishouden, de was, etc, en de andere speelt met de kids – dat draait dan iedere dag om), de watertoevoer is ook gisteren gerepareerd, de sloten zijn vervangen, en de kinderen zijn weer beter.
Ik moet uiteraard mijn meiden nog ‘trainen’, maar beide hebben een veelbelovende eerste indruk gemaakt.

Ikzelf voel nu pas hoe ongeloofelijk moe ik ben, en zal ergens nieuwe energie moeten opladen – hoe en waar daar moet ik nog even over prakkiseren. Ik had naar Lake Buyonyi willen gaan (een erg mooi gebiedje 150km verderop, waar we ook vrienden hebben – mixed couple met baby - ), maar met het gestolen donorgeld, en de onverwachte onplezierige verrassing dat het hele paspoort gebeuren (visa en werkvergunning voor mij, en depedance passen voor de kids) 1.2 miljoen (600euro) blijkt te kosten, heb ik dat uitje toch maar van de agenda gehaald...

Werk Woobels:
Well, ik neem aan dat met bovenstaande verhaal niemand verbaast is dat ik since hansje ziek werd (2 april) niet op kantoor ben geweest. (geukkig is mijn buurman ook mijn Baas-de-baas en was het zijn Farmwerker die mijn housegirls liet ‘verdwijnen’, dus de Baas er erg op de hoogte van de hele situatie) Er is niemand die druk uitoefend om mij op kantoor te krijgen: het salaris mag dan niet zo groot zijn, de enorme vrijheid die een ambtenaar in Uganda heeft is wel wat ik momenteel nodig heb.. Misschien maandag weereens naar kantoor als de nieuwe meiden hun weg een beetje gevonden hebben??


Gordon’s Goodies:
Gordon is ondertussen in nederland aangekomen!! Zijn cursus is begonnen na een paar dagen om door de buurt te zwerven en de supermarkt, en de bakker te ontdekken. Uiteraard was het vertrek voor hem ook geen grap... weggaan als je familie ok is, is een ander verhaal dan weggaan op het moment dat het thuis helemaal niet goed gaat. Vanwege de schaarse electriciteit is het ook niet gemakkelijk geweest hem een beetje op de hoogte te houden van veranderingen, of vooruitgangen.... Maar: hij is in nederland, in Den Haag en heeft afgelopen maandag zijn eerste lessen gehad... hij heeft een mobiel nummer gekocht: 06-24676417, en heeft een emailadress geopend met gkarinda@yahoo.com , dus voel je vrij om hem een groet te geven als je daarvoor voelt!

Lieve mensen, deze keer geen foto;s (dus ik heb de vorige laten staan bij het vorige bericht). Ik heb echt geen kans gehad die te (laten) maken, en de tijd die het nodig heeft om ze te plaatsen voelt nu ook als een ‘verspilde tijd’ aangezien er maar zo kort electriciteit is... Voor foto’s nog even geduld, tot de situatie nog weer veel verder uitgestabiliseerd is.

Ik hoop dat ik als ik naar town spring morgen avond ik ook alle mail van de laatste maand kan oppikken... het zal lang duren voor ik iedereen weer een persoonlijke reactie op de persoonlijke mail kan sturen – tenzij de power-supply ineens veel beter word. Maar – beloofd is beloofd: ik werk eraan!!.

Ik hoop met dit website bericht in iedergeval voor iedereen weer even een teken van leven te hebben gegeven, en een beetje inzicht waarom de persoonlijke mail de afgelopen maand, en de komende tijd ineens zo stil is.

Lieve groet:

Naat en Co.
(00256-77(2)-665607)